Eğer bir hayaliniz varsa ertelemeyin

Öncelikle bu bloğu okuyan herkese merhabalar. İsmim Ahmet, 21 yaşındayım, İstanbul doğumluyum ve şuan Mersin Üniversitesi’nde gazetecilik son sınıf öğrencisiyim. Romanya’da Bükreş merkeze 1 saat uzaklıkta Ciorogarla isimli bir bölgede gönüllü hizmeti yapmaktayım.

Cümlelerime bu projeye katılmaya nasıl karar verdiğimi anlatarak başlayacağım. İyaca ile geçen sene projeye katılan bir arkadaşım aracılığı ile tanıştım. Yurtdışına çıkmak en büyük hayallerimden birisiydi ve bu benim ilk yurtdışı deneyimim oldu. İyaca’nın paylaştığı içerikleri sürekli takip ediyordum ve kendimden tam emin olana kadar herhangi bir projeye başvurmadım. Fakat kendi kendime bir an şunu söyledim: ‘ Vaktin, zamanın ve hayat enerjin varken neden bunu yapmıyorsun ? Bunu yapmalısın, aksi takdirde her şey için geç olabilir.’. dedim ve bu projeye başvuru yaptım.

Başvuru yaptıktan sonra projenin detaylarını araştırdım. Bu bir gönüllülük projesi. Burada olmak, bu hisleri yaşamak o kadar güzel ki bunları tarif edebilmem çok zor. Beni buralara kadar sürükleyen asıl şey bir insanın hayatına dokunabilme hissi ve dilini bile bilmediğin bir ülkede, coğrafyada, farklı yaşamları olan insanlarla bir şeyler paylaşabilmekti. Umarım bu projede öğrencilerin hayatlarına dokunabilmiş ve hayallerine ulaşmalarında bir adım olmuşumdur.

İlk geldiğim zamanlar ben buraya nasıl alışırım derken bir bakmışım çoktan buralı olmuşum. Tabiki bunu tek başıma başarmadım buna projede birlkte yer aldığım Can ve Onur arkadaşım vesile oldu . Daha önce Romanya’da bulundukları için birçok şeye hakimlerdi ve buraya dair ne kadar şey biliyorlarsa bizimle paylaştılar. Bu konuda onlara çok minnettarım, onlar sayesinde buraya çok hızlı adapte olduk. Şimdi gelelim asıl konumuza, yani öğrencilere...

Pazartesi günleri ofiste toplanıp öğrencilerle hafta boyunca yapacağımız aktiviteleri planlıyoruz. Geldiğimiz ilk hafta neler yapabiliriz diyerek o haftayı planladık ve bir gün sonra ilk aktivitemiz için sınıfta öğrencileri beklemeye başladık. Hepimizde onlarla karşılaşmanın ve tanışmanın heyecanı vardı. Öğrenciler sınıfa o kadar pozitif o kadar enerji dolu girdiler ki bir anda sanki daha önce tanışıyormuşuz da uzun süredir görüşmeyip birden tekrardan bir araya gelmişiz gibi bir hisse kapılmamıza sebep oldular. Zaman geçtikçe aramızdaki bağ daha da kuvvetlendi ve bir aileden farkımız kalmadı. Son zamanlara yaklaşmış olamanın üzüntüsü var hepimizde. Öğrenciler bizi her gördüğünde gideceğiz diye çok üzüldüklerini söylüyor, bu durum bizi gerçekten fazlasıyla üzüyor.

Romanya’nın tarihi, yemek kültürü, yöresel dansları ve kıyafetleri, yaşayış biçimleri konusundaki şeyleri kısa sürede öğrenmemizde buradaki öğretmenlerin oldukça fazla emeği var. Öğrencilerle birlikte öğleden sonra bunları öğrenebilmemiz için sürekli bizimle aktiviteler yaptılar ve çok fazla çabaladılar. Hepsine minnettarım.

Eğer bir hayaliniz varsa bunu ertelemeyin hayallerinizin peşinden koşun. Hayallerime destek olup bu eşsiz deneyimi yaşatan İYACA ailesine teşekkürlerimi sunuyorum.