Memories of Istanbul

 At the beginning of April, me and my grls gang have decided to go for a trip to Istanbul. 

Because, why not.

It was my very first time in this city which is not the capital of Turkey, guys! 

I remember us walking the streets and finding a nice cozy coffee place with a bench 

outside and the man next to us reading his book.

I remember the atmosphere of us sitting there and all these people passing by.

I remember the nice weather, the sun, the sea, the boats, the feeling of freedom and the joy.

That is probably what my memory of Istanbul will be. The feeling of freedom and joy.

Can we just talk about how I took a wrong ferry and my day plan totally changed?

Sometimes nice things happen when you do not expect them at all. 

Or sometimes we are just unable to see or recognize them because we think we are in a hurry. 

So. slow down, take a deep breath and enjoy the small moments that life gives you.

I also met my turkish friend Yunus, with whom I was a part of Darmasiswa program.

(check the program out, worth it!). 

Sometimes I do forget how nice and lovely it is to catch up on things with your friends. 

You never know how many new things you will discover and how 1 hour can turn into 4. :)

So, thank you Istanbul for treating me nicely. See you soon!

                     

Korona Sürecinde Gönüllülük

 

Herkese tekrar merhabaa :)

Bugün sizlere 8. ayımdan yazıyorum. Maalesef henüz korona süreci bitmedi dolayısıyla benim de buradaki hayatım kısıtlı şekilde devam ediyor. Bu anlamda biraz şanssız bir döneme denk geldiğimi düşünüyorum. Çünkü normal zamanda gelebilseydim gezi ve sosyallik anlamında çok daha verimli geçebileceğini biliyorum. O yüzden virüsten sonra gelecek arkadaşlarımız çok şanslı olacaklar :)

Size biraz sürecimden bahsedeyim. Burada uzun zamandır her yer kapalı (mağazalar kafeler alışveriş merkezleri vb.) ve kış döneminde havalar da oldukça soğuktu. Çok fazla kar yağdı ve bu bizim için eğlenceli oldu çünkü kar topu savaslari ve kardan adam yapımı kesinlikle eğlenceli aktiviteler arasında bulunuyor. Hatta burada ilk defa kar gören İspanyol bir arkadaşımız vardı. Neyseki bu kısıtlı süreç içerisinde ofis çalışmalarımiz ve antrenmanlarına devam ediyor böylece keyifli ve verimli zaman gecirebiliyoruz. Çocuklari çok seviyorum bu yüzden antrenmanlar benim için çok keyifli. Aynı zamanda Beniaminek 03 spor kulübümüzün bir de at çiftliği var ve orada zaman geçirmek gerçekten rahatlatıcı.

Burada gezmek veya çeşitli aktiviteler için yeterince boş zamanım oluyor. Ben genellikle doğada yürüyüsler yapmayı tercih ediyorum ya da kalabalık olmadığı sürece arkadaşlarımla toplanabiliyoruz. Hava soğuk bile olsa elinizde sıcak bir kahveyle yürümek oldukça huzur verici olabiliyor :)

Seyahat konusunda sorun yaşamıyorum mesela istediğiniz şehre ya da ülkeye gidebilirsiniz şartları uyguladığıniz takdirde fakat ülke kısıtlamaları seyahatinize etki edebilir. Ben proje sürem içerisinde Almanya ve Ukrayna'ya seyahat ettim. Benim için oldukça keyifliydi. Lviv'i boydan boya yürüyerek tarihi yerlerini gezdim. Oldukça eski ve büyüleyici bir sehirdi benim için. Kendimi dönem filmlerinden birinde hissettim. Projemi Polonya'da gerceklestirdigim için anlaşmak konusunda sorun yaşamadım çünkü dilleri Lehçe ile çok benziyor ve halkın geneli anlıyordu.

Umarım kısa zamanda her şey normale döner ve herkes sağlığına kavuşur. Biz korona gönüllüleri de projemizin kalan kısmını daha güzel değerlendirebiliriz :) Bir sonraki yazıda buluşmak üzere:)

March, the best month so far.

I think so far March has been the best month of my volunteering project in Turkey. 

We had big hopes for the beginning of Spring. We were waiting so long for our 

freedom and we got it. Not for a long time though, just for a month, but still.. 

We tried to make the best out of it.

After a long hibernation period in winter, Turkey finally reopened a bit and let 

us live our lives and go out during the weekend. I swear to god, I hate all these 

lockdowns with passion. I would like to experience normal life in this country, 

ama maalesef, Covid-19 is still here with us. But let me tell you something, 

this short-term freedom really reminded me why I love this place and why I 

decided to go on with this project. 

I felt that so many things happened this month.When our government 

finally reopened the cafes, my friend Ieva and I decided that we will 

go out as much as possible and we won’t visit the same place twice. 

No more sitting at home. The weather is getting better and we’re fed up 

with sitting in four walls. When I’m telling you that I almost started to cry 

when I saw the smiling happy owners of our local cafés arranging their terraces 

for the customers,I’m telling you the truth. Spring gave us inspiration, energy

and reminded how beautiful life should be. I don’t care anymore about people 

calling Ankara a boring city. I just enjoy living here, I enjoy going out with 

my friends. And I really appreciate the remaining time I have with them.

 

Actually, our love for this city is growing.. we even got new piercing 

to remind us about our life in Turkey. Weird? Well, maybe. Cute? Absolutely. 

It made me really happy, as I realize even more the importance of this time 

in my life, how it changes me and highlights some different parts of my 

character. It’s really interesting. Going out together also helped us a lot 

to bond with other volunteers and become closer. 

Honestly, before all these lockdowns and restrictions I didn’t realize how important is to spent time together outside and have a normal conversation.  If you only live or work together it doesn’t make you close automatically,  can you imagine? Now we have our small “girl gang” and we’re having more fun! Don’t judge me for not telling you about volunteering activities, because ESC projects are not only about volunteering. It’s about experiencing a new country/culture as well. In our case it was quite hard to do it before.  We mostly spent time at the office or at home. But I would never regret about the time I spent here. Let’s see what other changes will bring us spring, we’re hoping only good things.  

See you soon!

Things I enjoy in Ankara

Hello, my dear friends! 

My name is Bianka, I am from Slovakia( not Slovenia) and at the moment I am a part of  IYACA as a ESC short-term volunteer.

I would like to tell you a little bit about my 1st month in Ankara, so please, have a seat, grab a cup of coffee or tea and enjoy. :)

Everything started maybe around the Christmas time when I have decided I would like to pursue a short-term ESC volunteering. I was bored at home and I wanted a change. I was somehow missing socializing, spending time outside, talking in english and learning new things. After browsing my FB page, I found a vacant spot in IYACA and the choice was obvious. :) That is how my journey begun.

As we all know, covid  does affect all the countries and Turkey is no exception, so when I decided to come here I knew that there will be a lot of restrictions and therefore a lot of activities that we would normally take part in would not be happening. But I have still decided to come. Do I regret it? No. 

Maybe the luck was on my side but when I first came to Ankara, the very next day all the coffee places and restaurants opened. You can imagine how happy I was. Exploring different types of coffee places, finding new vegan restaurants and seeing so many people at one place made my heart skip a beat!

Soo to not let you fall asleep, here is a short sum up of things I like and enjoy in Ankara! :)

Eating a turkish breakfast.

Drinking cheap Starbucks (do not judge, but finding soy milk can be quite challenging at coffee places)

I am an endless lover of baklava and simit. (yes, please)

Vegan ayran ( yes, it can be vegan and it can be good!)

And I am able to eat Çiğ Köfte for breakfast,lunch and dinner at the same day and I would have no regrets what so ever. (yes, please vol2)

Watching sunset at Atakule and eating onion rings. ( do not get me wrong, you need to watch sunset and eat onion rings at the same time, that is how you do it!)

Well, I guess life is about all the small things and moments that we truly enjoy, right? :)

Pandemide Gönüllülük 1

 

Herkese merhaba, Ben E.Bahadır, IYACA’nın uzun dönem ESC gönüllüsü olarak 

yaklaşık iki ay önce Macaristan’ın çok da büyük sayılmayacak bir şehrine, Kapoşvar’a geldim. 

Gelir gelmez 10 günlük bir karantina sürecinin ardından şehri ve insanları tanımaya çalışırken ilk

ayın nasıl geçtiğini çok anlayamadım. Birinci ayın sonunda kalacağım eve yerleşmiş en

azından muhitimi tanımıştım. Macarlar ve Türkler her ne kadar birbirine birçok konuda

benzeyen iki millet dahi olsa yeni karşılaştığım bu kültüre ve yaşama tarzına alışmak biraz

zaman aldı. Her şeyden önce Türkiye ile olan saat farkına alışmak beklediğimden uzun sürdü.

Belki de bu fark beni günü 26 saat yaşadığımı hissettirdiği için beynim alışmayı reddetmiştir.

Buna hala tam karar veremiyorum. Bildiğim tek şey gün içinde tüm işlerimi bitirip kendime

zaman ayırmak istediğimde saatin henüz 8 olması ve bunun bana verdiği huzurdu. Türkiye’de

yaşamaya alıştığım karmaşık ve koşturmacalı hayat tarzı bir anda yerini hiçbir yere koşmadan

gitmek zorunda kalmadığın, beş metrede bir kırmızı ışığa denk gelsen dahi orada durup

beklemenin seni herhangi bir işinden alıkoymadığı, kalbe, ruha, bedene son derece yararlı bir

hayata bıraktı. Pandemininde etkisiyle iyice yavaşlayan şehir yaşamı kendime gelmem için

çok yardımcı oldu. Artık akşamları eşofmanlarımı giyip evimin 250 metre uzağında göl

kenarında yer alan bir parkta düzenli koşular yapıyorum. Tabi tüm bu sakinlik ve huzur

burada herhangi bir iş olmadığı anlamına da gelmiyor. “Bir işi yapmak isteyen bir yolunu,

yapmak istemeyen ise bir bahanesini mutlaka bulur.” Aynı şekilde bir iş yapmak istediğin

zaman da her koşulda iş vardır. Benim şimdilik yaptığım asıl iş konuşma kulübü organize

etmek. Bunun yanı sıra gençlik çalışmaları ve gönüllülük ile ilgili bilgilendirmeler, Erasmus

Plus ve ESC programının tanıtımı vb. yaygınlaştırma çalışmalarında da görev alıyorum.

Tüm bu süreçte bir gençlik çalışanı olarak hissettiğim en büyük eksiliğimin üzerine düşüyorum.

Yaygın öğrenme yöntemlerinin uygulamaları. Her gün farklı bir yöntem ve teknik deneyerek,

farklı farklı konular üzerinde çalışmalar gerçekleştiriyorum. Bu benim için çok kıymetli bir

deneyim oluyor. Bu zamana kadar sadece kitaplardan veya internet sitelerinden okuyarak

öğrenmeye çalıştığım yöntemleri deneyerek tecrübe ediyorum. Bu sayede hem ben hem

gönüllülük yaptığım kuruluş hem de yerel gönüllüler kazanıyor. Şimdiden bulunduğum yerin

en sevilen insanlarından biri olmayı başardım-ki Macaristan’ın Avrupa’nın en islamofobik

ülkelerinden biri olduğu söylenmesine rağmen. 

Sağlıcakla.